MENÃœLER

Anasayfa

Åžiirler

Yazılar

Forum

Nedir?

Kitap

Bi Cümle

Ä°letiÅŸim

OKUL ÖNÜNDE SONBAHARLAR OLURDU
Bülent Biricik (BBiricik)

OKUL ÖNÜNDE SONBAHARLAR OLURDU



Okul önünde sonbaharlar olurdu,
Anlatýlmasý zor,
Yaþanmasý bir fotoðraf kadar güzel…
Ýlk zil çaldýðýnda baþlayýverir,
o ilk aþk hikâyesi…
Ders ortasýnda camlara süzülen yapraklar,
aþkýn demine hüzünler karýþtýrýr gibiydi;
Ýlk sýzý,
Ýlk mutluluk,
Ýlk gözyaþý,
Ve ilk küçük yaðmurlar…
Lise defterlerinde olurdu ilk aþk mektuplarý,
Kalemin tükenmezliði coþtururdu yürekleri,
Þarkýlar söylenir,
Þiirler okunurdu yýldýzlar altýnda…
Hayaller kurardýk…
Okyanuslar,
Martýlar,
Dalgalar hep bizi beklerdi…
Dalýp giderdik,
Sonsuzluða doðru dalýp giderdik…
Hayat, bir baþka güzel olurdu o zamanlar,
Yan yana dizili sýralarda oturulurdu,
Elele tutuþulup,
Kaçamak bakýþlar atýlýrdý…
Ders ortasýnda sevdiðinin yüzünü seyretmek,
Ýçimizi dinlendirirdi bir kuðu misali,
O kadar çok severdik ki,
dersi atlatýp dururduk…
Bazen sinemaya kaçýlýrdý,
Bazen þehrin altýný üstüne getirirdik…
Çok fazla paramýz olmazdý o zamanlar;
Ucuza takýlýrdýk,
Ve þehrin her yanýnda simitçiler olurdu,
Pamuk þekeri ve elma þekeri yemekten baþka,
Gazozlar içilirdi bazen de…
Yaðmura yakalandýðýmýzda,
tüm sokaklar bizim olurdu sanki…
Saçlarýmýz ýslanýr,
Kollarýmýzý açardýk güvercinler arasýnda,
Islak tren raylarýnda,
oradan oraya çýlgýnlar gibi kovalamaca oynardýk…
Sokak lambalarý bir bir yandýðý zaman,
Akþam, yýldýzlarýný dökerdi üstümüze,
Mehtaba dönüþürdü yüzümüz,
Sözümüz,
Yüreðimiz…
O anda ne okul aklýmýza gelirdi,
ne de baþka bir þey!
Masal gibi yaþardýk zamaný…
Sonra yine okulda devam ederdi bu aþk,
Her þey o kadar masumanedir ki,
Öðretmenlerin bile haberi olurdu bu aþktan!
Az mý öðrenirdik aþkla gelen her þeyi;
Osmanlý tarihini,
Cumhuriyeti,
Edebiyatý,
Coðrafyayý,
Matematiði…
(Ýyi ki doðmuþum) dersin, bu vatan topraklarýnda…
Kanýmýz öyle hýzlý kaynardý ki,
Yerimizde bile duramazdýk hiç!
Teneffüslerde oyunlar oynanýrdý,
Arka bahçenin yeþilliðinde koþulur,
Ve çiçek fallarýndan ilk aþkýn sonsuzluðu öðrenilirdi…
Ýlk kez (Seni Seviyorum) dendiðinde,
Bir roman kahramaný oluverirdik…
En güzel aþký, kendimizin yaþadýðýný düþünürdük…
Özeldik…
Her þeyden çok özeldik…
Okul önünde sonbaharlar olurdu,
Ve güneþ, hep gözlerimizden batardý!
Ýçimiz o kadar sevgiyle dolu olurdu ki,
Pencere önünde bir baþka güzel eserdi rüzgârlar!
Yanaðýmýzdan sanki buseler süzülüyor olurdu,
Islak ýslak olurdu gözümüzün her bir tarafý,
Ama aðlamaktan deðil,
Aþýrý mutluluktan insan oluyorduk,
Gerçekten insan…
Gelinciklerle kaplý kýrlarda uyurduk,
Daðlarýn sesini dinler,
Dudaðýmýza ilk öpücüðü alýverirdik…
O kadar romantik olurduk ki,
Bazen hüzünler olduðu zaman,
Göçmen kuþlarý rengârenk bulutlarda uçup giderdi…
Bedenimiz bir çocuk edasýyla kaplanýrdý,
Öyle kýrýlgan olurduk ki,
Aðlamaktan bile hiç çekinmezdik…
Çünkü biz,
Aþkýn bütün kurallarýyla oynardýk;
Bazen mutlu,
Bazen isteksiz,
Bazen ayrýlýk
Ve sonra tekrar kavuþma aný…
Her bir duyguyu ince ince yaþamayý biliyorduk,
Çünkü seviyorduk,
Hem de çok seviyorduk…
Okul önünde sonbaharlar olurdu,
Ve karnemiz,
Sevgiyle yazýlýrdý…

24.07.2005/SARAY
B.BÝRÝCÝK
Sosyal Medyada Paylaşın:



(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.