var idik kucaðýnda analarýmýzýn var idik baba ocaðýnda var idik varlýðýmýzdan habersiz öfkelenirdik sevinirdik basitti yaþam gemlenmiþ dürtülerin aðýr görüntüsüydük
isyankar çoðullarýydýk haksýzlýklarýn tohumu henüz atýlmýþ tazeleriydik ölüsüydük umutlarýn
umutlar deðil miydi oyun bozan dilek tarlalarýnýn zor biten otlarý susuz yanýk kokan topraðýn kýraç umut toplayýcýlarýydýk
gelecek yok ayaða düþmüþ emek derinden ve sessiz görüntülerin ahlaksýz aceleciliði bir bakýyorsun bolluk güllük gülistanlýk varlýk gibi yaþýyorsun içindesin zorbaya avuç açar yokluk gibi ne öfke ne sevgi idi istencimiz evrensel insanca yaþamaktý dileðimiz dua ettik anlamsýz kaldý dilenciliðimiz çocuklarýmýz gençlerimiz siz biz
çýkageldiler bir yerlerden umutlarýmýz heveslendik kimi sandýk ki eriþtik baharýna isyaný erteledik bittiler gittiler dedik med ceziri dar maðaralarýn aldýrýr mýydý nefesi bir mevsimiyse yaþamýn yoksulluk diðer mevsimiydi aynýydý her þey yine yoklar vadisinin müdavimiydik
kavuþmak istiyorduk yokluðun son yaðmurlarýna son atýlan topraðý olsun dedik hep o dileði diledik henüz örtmüþken geçmiþi yoksulca yaðdýlar üzerimize çocuklar
borç yükü omuzlarýnda doðuþtan hamalý memleketin okulda evde iþte her baþlayýþ her sona eriþte yaðdýlar yaðmur çocuklar
2002 mayýs -Ýstanbul Sosyal Medyada Paylaşın:
mehmet necip özmen Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.