ÇİLEĞiM

Kör sokaklarýn sonu kerpiçten ören yerlerin
geniþ avlularýnda yetiþtik biz
Sen kabul etme sende sera Çileði
Çilek çölde yetiþmez desende
Ben yetiþtirmiþtim bahçemde ekilen sen eken ben rüyalarda biz
Ekilen yer yürek suyu sevgi
Hep aþýktýk güzel hayallere çünkü aþk uzaktý.
Bu kadar gerçeðe isyankar olmamýz asi ligimizden gelmiyor çileðim
Biz hep savaþýyorduk doða dýþýnda her þeyle.
Sadece o anlýyordu bizi

Sen bazen kabulleniyor belki nasýrlý ellerden de büyür çilek diyordun
Ben Güneþse kaynaðý elin ne anlamý var diyordum
Susuyordun
Ama sen çilektin nihayetinde
Yetiþtirenin fakir yiyenin zengin olduðu meyve
Nazlý’ydýn yani ve hep muhtaçtýn özene ilgiye
Benim sýnýfýmýn senden uzaklýðýný
Güneþinde sevgi olduðunu biliyorum diyordun
Yine de Yine de korkuyordun çünkü benim bahçemde
Büyütmek zorunda kaldýðým baþka meyveler imde vardý

Zaman aktý ve bir gün sen topraðýndan koparýlmýþtýn
Yeni bir çileðe tohum olmuþ artýk olgunlaþmýþtýn
Artýk Çileðin bir çileði daha vardý
Benimse Çileðim gönülde divane

Ve sen medcezirler yaþýyordun
Sonu hastahanelerde biten
Her günün baþka bir baþkalaþým
Garip bir döngü gelip giden

Susuyordum
Ama ben nasýrlý elleri olan bir bahçevandým sadece
Ve ben nefes yerine seni çekiyordum
Ben sana su verirken gözyaþlarýmý
Sen kökünü deðil yapraklarýný açardýn
Yaþardým benliðimde o yaþlarý nasýlda akýttýðýmý
Ve dolaþýrken damarlarýnda hayatýmý
Ruhumu
Bana böyle bir düþ yaratma ilhamýný
Çileðim sen vermiþtin

Sonsuza dek kalamayacaktýn bende
Ya sunulacak týn yemekte bir masaya
Ya susuz güneþsiz kalýp çürüyüp gitmeye
Ama her koþulda ya insanda olacaktýn yada böcekte
Bende bir insandým ve mahkumdum ölmeye

Herkes yazar bir aþký kimisi hikaye kimisi biçare
Benim kisi yaþanmýþtý bazen tatlý bazen acý
Ýmkansýz deðildi mucize hiç olmadý elbette
Bir Gün Bir Gün duyarsan ben öldüm
Bilki sana býrakabileceðim tek hediye
Ýþte buraya karaladýðým dört hece
Hayatý dolu dolu yaþa Çileðim
Hiç bir umut kalmasýn geriye

Sosyal Medyada Paylaşın: