Pînhânî

Âþikâr olduk bir bardak çaya.
Düþtük Pînhanî’nîn yoluna.
Kor yangýna atýlsak yeterdi,
Nedir sonu olmayan bu yolun derdi?

Adeta örselenmiþ bir karanlýða,
Gün ýþýðý görmek için düþtü yollara,
Ufuktan bahsediyorduk ya az evvel,
Hayalden ibaretmiþ meðer.

Kalem kaðýt elinde hasretine pervane,
Öyle çok özlüyor ki özlemden öteye,
Onun yokluðu götürüyor çýkmazlara,
Sönüyor düþünceleri bir mum ýþýðýnda.

O’nu duyan sadece o boþ beyaz kaðýt.
Ýlk satýrlara döküyor damla damla aðýt,
Kayýyor bir anda fotoðrafa gözleri,
Onsuz geçmezdi oysa ki güzü, gecesi..

Benliði görünmez bulutlara yelken açmýþ,
Aðlamaklý bir gece vakti, kalemine sarýlmýþ,
Bembeyaz bir kaðýt ve yaný baþýmýzda bir fotoðraf O’na bakar,
Karanlýk bir odadan haykýrýyor avazý çýktýðý kadar.

Çây var deriz ey Pinhani!
Görünmez ufkunun nedir bu hali?
Koca zamanda dertlerin mi tükendi?
Gönül ehli bu, býrakma mübarek Piri’mi..

Ey Pînhânî! Gönül ehli bu..
Býrakma bu kutlu yolun yolcusunu..

Sosyal Medyada Paylaşın: