Sonu hüsran,
Her gün batýmýndan sonra arda kalan zaman,
Hep kandýrdý kendini,
Ýntihar etti fikirlerinde ama yine ölmedi.
Soðuk küvetinde köpüklenirken piþmanlýklarý,
Banyoda ki duman,boðuyordu ruhunu,
Ýradesi ayaklarýnýn altýna paspas olmuþtu.
Aynaya,koca kalp,siyah bir ruj ile çekilmiþti,
Üzerinde sadece hoþça kal yazýyordu,
Bel ki kýrmýzý olmalýydý,rengi,
En azýndan aþk kokardý,
Yetmese idi kýrmýzý,
Parmaklarýnýn ucundan kan damlardý,
Renkler seviþir,bu aþký tamamlardý.
Ama olmadý,
Suç yine mi ondaydý?
Ama yok bundaydý,
Suç gurur zindanýnda,
Kansere yakalanmýþtý.
Ölümü çaðýran ama ondan korkan adam,
Kaç madam? mum ýþýklarý altýnda ýslandý.
Kelebeðin ömrü gibi kýsa bu fani yaþam,
Biz hangi aþka saðlam dediysek,
Fatihasýný okudu,Azrail’e ortak olan bir imam