Özlem yaralý bir serçe gibi inerken Andrea’nýn yüreðine Sevdadan yana dertli güneþ Konuyor usulca ovanýn üstüne. Ve Andrea uyanýyor annesiz bir güne
Yalnýz yaðmur deðildir ýslatan insaný, Tuna gibi sessiz akan gözyaþý ýslatamazmý çocuksu ruhunu. Acý çekmek için illa aþýk olmak mý gerek, Ufacýk bir çocuk anne hasreti çekemez mi?
Andrea Prag-Gdanks treniyle annesine kavuþmayý umuyor, Kayýn aðaçlarý uçsuz bucaksýz, kompartýmanýn buðusunda ölüyor. Umutlarý Sen petersburg kadar güzel ve alýmlý Yüreði Moskova kadar soðuk,çeliþkili ve öfkeli.
Sosyal Medyada Paylaşın:
ömer kılıç Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.