Sen gittin;
Ruhum bedenime
Bedenim ruhuma yabancý kaldý!
"Sen benim nurumdun."
Sen gittin;
Geceler aydýnlýðý esir aldý!
"karanlýklar içinde hapsettin beni."
Ellerim kaleme, gözlerim yollara baðlandý...
Kör, saðýr ve dilsiz sayfara döktüm içimi.
"Sen benim Aydýnlýðýmdýn"
Senden sonra
Kýrgýnlýklarýmdan duvarlar ördüm, sustum...
Çünkü en çok kýrýlan kalbimdi
Binlerce parçaya bölünen ve her parçada
hala izlerini taþýyan da
Yine, kalbimdi...
Gidiþin kadar sessiz ve kimsesizdim...
Bekledim...
Kimseyi sen niyetiyle sevmemek için
Ve artýk bir daha kimsenin ellerinde parçalanacak,
un ufak olacak bir kalbim olmadýðý için;
Ne duyulsun istedim sana sesim...
Nede bir baþkalarý duysun istedim;
Ýçimde hala kýrýlmakta olan hatýralarý.
Oysa
Soluma doðru
dört nala koþan toy bir heyecandýn sen.
Esip gürleyen,kah þahlanan, kah hýrslanan asi yanýmdýn.
Sen benim
sesimin kadife yanýydýn...
Artýk anlam yükleyemez oldum hiç bir þiire...
Sebeptin sen.
Seninle bizim aramýzda
Kimsenin kopartamayacaðý bir
bað olmalýydý hani?..
Öyleyse
neden yollarýna dað gibi engeller býrakýp gittin?
Þimdi bil ki kýyametim yakýndýr
Ýkindi vaktidir ömrümün...
Bil isterim.
Vasiyetimdir
Mezar taþýmýn hemen yanýna bir kalem istediðimi yazdým.
Belki bi ara uðrar da,
bu unutulmaz eserine
Ýmzaný atarsýn !
Remzi Kurnaz