Saatlerin hüznü vurduðu zamanda
Gece gözlü kadýn köþesine çekilmiþ
Yaðmur ertesi yalnýzlýk çökmüþtü yüreðine
Geceler çekilmez
Ýþkence olmuþtu yalnýzlýðýna!
Sabahý bekleyemedi.
Konuþmalýydý, içini dökmeliydi
Boþuna mý söz verip,
“iyi günde kötü günde” diyerek yemin etmiþlerdi.
Oturdu baba yadigârý sedirin pencere kenarýna
Bir þeyler yazmaya baþladý
Gözlerinde gülümseme yüzünde tebessüm vardý…
*
Hayal ediyordu gece gözlü kadýn
Yazdýðý adam, sanki uzaklarda deðil
Oturduðu sedirde yaný baþýndaydý
Belli ki kadýnýn sýkýntýsý vardý
Ýçini döküyordu.
Heyecanlý heyecanlý bir þeyler yazarken
Zaman zaman da baþý sol tarafa doðru düþtükçe
Gece gözlü kadýn içten içe gülümsüyordu
Belli ki adamý yaný baþýnda hissetmiþ
Baþýný omzuna koyuyordu
Bazen de sanki adam konuþmasýný kesiyormuþ gibi
“Sus konuþma” der gibi ellerine vuruyordu…
*
Gece gözlü kadýnýn
Yalnýzca harflerdi dokunduðu
Suratý asýldý birdenbire, mimikleri deðiþti
Yazamýyordu.
Üþümeye baþlamýþtý elleri
Ellerini ovuþtururken düþünmeye baþladý
Boynunu büktü
Günebakan çiçeði gibi
Her gün batýmý gitmek istese de sevdiðinin ardýndan
Gidemezdi, adam baþkasýna aitti
Uçurum rüzgârlarýna savurdu kendini üzgündü…
*
Mutluluðu hep yarým mý kalmýþtý gece gözlü kadýnýn
Ne zaman ellerini uzatsa
Havada kalmýþ, tutan olmamýþtý.
Sevdiði adama kendini en yakýn hissettiði
Bu sefer tamam, tamam diyerek
Geçmiþi silip arkaya attýðý an
Geçmiþ duvar gibi önüne geriliyor
Geçit vermiyordu yarýnlara…
*
Gece gözlü kadýn
Her seferinde kendine söz veriyordu
Bir daha dönüp arkasýna bakmayacaðýna
Onu, o adamý unutacaðýna
Ama özlemlerine çare bulamýyordu
Alýþkanlýk mý olmuþtu
Yoksa bir saplantý mýydý?
Özlüyordu iþte…
Mustafa KARAAHMETOÐLU
07.05.2016