hayatýmýn iki yýlýný yalnýzken tükettim
çatý katýnda, bir apart dairesinde, sadece kendimle
sabah kalkýnca günün özelliðini seçerdim
durmadan akan suyun dibine atlardým, nefesimi tutarak
önceki günden uyarlanmadan, geliþi güzel
belkide bu sebepten geceleri farklý saatlerde uyurdum
har vurup harman savururken zamaný
hasretini çekerdim, gereksinir bir yabancýnýn
birisi yön göstersin diye beklerdim
aslýnda konuþurdum, var olmayan kiþilerle
paylaþýrdým kendimi doðmayacak bebeklerle
sürekli ayný yöne bakmaktan algýlarým açýlmýþtý
doðunun ve batýnýn önemini yitirdiði yerdeydim
beynimin yarýsý temizlerken, yarýsý kirletiyordu
oysa ben manzarasý güzel bir ev istiyordum
son derece primitif bir odam vardý
üþütürdü ve rutubet kokardý, maðaradan farksýzdý
bazen gizlenirdim, sýcak, kuytu bir köþeye
arkadaþým yanýma geldiðinde beni orada bulurdu
yüzü gülerdi ve elimden tutarak kapýyý gösterirdi
dýþarýdaki devlerin ayak sesinden bahsederdi
ve ben yapmam gerekenleri hatýrlayarak
neþelenip, gölgeden çýkarak, güneþe yükselirdim
anýmsýyor musun?
kýrýlma noktasýný nasýl yakaladýðýný
kalbinden fýþkýran emsalsiz coþkuyu durduramamýþtýn
hiçbir düþüncenin giremediði büyüleyici bir atmosferi vardý
zaman girdaba benziyor, yüksekten uçarken seni vuruyor
ve tadýna varamadan mutluluðun
en baþa döndürüyor
her þey yeniden baþlýyor