Rahatımın Katili

Sýrt üstü uzanmýþ ve gecenin karanlýðýna
karýþan sokak seslerini dinliyordum.
Önce bir uçak geçti,
Ardýndan bir arabanýn korna sesi yankýlandý kulaklarýmda.
Saatimin alarmý öttü.
Gözlerim duvarlardaki gölgelere takýldý;
Aklým seslere takýldý...



Sesler beynimin içinde çýnlýyor
kaðýda dökülmek için
bana etmediklerini býrakmýyordu.
Ancak kafamýn altýnda kavuþturduðum ellerimle
öyle rahattým ki...
Ve bir an bulunduðum durumu deðiþtirsem;
kelimelerim,
düþüncelerim
karanlýk gecenin sokak seslerine
okey dördüncüsü olabilirdi.


Hayatý düþündüm.
Týrnak ucu kadar düþündüm.
Ve geleceðimi birazcýk düþündüm.
Kahvelerin hatrý kadar düþündüm.
Ürperdim...
Sanki o anda kýlýmý kýpýrdatsam
kaybolup gidecekti tüm yarýnlar.
Ve öylesine rahattým ki;
sýrt üstü,
yataðýmda...



Endiþelerim duvarda gölge oyunlarý kurmuþ
birbirini yerken,
ben öylesine rahattým ki;
Dünyanýn bir yerinde insanlar açlýk içinde,
Ýnsanlar savaþ içinde,
Yokluk
içinde ölürken;
kollarýmý kafamýn altýna almýþ
ve sýrt üstü,
öylesine rahattým ki...


Kalktým sonra.
Kalemi elime aldým.
Gözlüklerimi taktým.


Aklýmda okyanuslar vardý.
Ellerimde mürekkep rengi kan izleri;
Rahatýmýn katilinin kanýyla oynuyordum...

Sosyal Medyada Paylaşın: