KIYIDAKİ ÇOCUKLAR

KIYIDAKÝ ÇOCUKLAR

Büyükler yalancý bir çobanýn masalýna kandýlar.
Çocuk kalanlardan utandýlar.
Pinokyo’yu yaktýlar önce,
Harikalar diyarýnda zehirlediler Alice’i.
Pollyanna artýk gülmüyordu.
Heidi çoktan yitirmiþti umudunu.
Kýyýya vurduklarýnda
Küçük kara balýðýn bile gücü yetmiyordu kurtarmaya.
Bunlarý gördükçe Küçük Prens,
Baþka bir gezegen arar olmuþtu.
Olmuþtu ya; sýnýrlar vardý önünde.
Mayýnlý yollar,
Ardý sýra patlayan bombalar.

Kumdan kaleleri ezdiler sonra,
Misketleri kuyudan çýkardýlar.
Birer mermi yaptýlar.

Bir gökyüzü vardý mavi kalan,
Onu da ateþe verdiler.

Çocuklar ölüyor baba!
Baba!
Çocuklar ölüyor!

Hangi meczubun oyunuydu bu?

Bilirim;
Sen de istersin büyümemi.
Koca adam olmamý.
Devlerin ülkesinde þahlanýp, kükrememi.
Bastýðým yerleri inletmemi.

Kýzma.
Sitem etme.
Varsýn deli desinler bana.
Üzülme
Büyüyen büyüsün.
Koca adam olsun.
Ana olsun
Baba olsun
Býrak çocuk akýllý kalayým.

Aklýna geldikçe utansan da benden,
Çocuklarýn dünyanýn en güzel varlýklarý olduðunu,
Çocukluðun masumiyetini,
Çocukluðunun hatýrýna,
Anlat onlara baba.

Kýyýlara vuran melek deðil,
çocuk olmak istiyorum baba!

HÜSEYÝN GÖKMEN

26.04.2016
22:10

Sosyal Medyada Paylaşın: