İLK GÜLÜCÜK -14-

Hiç iyi deðilim aþkým!
Bunu söylemem ben çokca..
Ama yzýyorum iþte...
Dile gelmeyen..
Kaleme geliyor bazen.
Yok bazen deðil de?
Çoðunlukla.

Yanýmda olsan..
Hiç iyi olmasam bile!
Ýyiyim,derim sana.
Alýþkanlýk iþte.
Hem zaten..
Sen yanýmda olsan?
Ben hep iyi olurdum ki!

Aksi olamazdý muhakkak.
Bence öyle...
Her neyse.
Hem zaten..
Hiç iyi deðilim diyorsam sana!
Nedeni bil ki!
Sen öldün.

Sen ölmeden ölmeyi tercih edenlerden idin?
Ama öldü deikleri zaman deðil!
Sen bende yeni öldün.
Ölmemiþtin.
Nedense seni düþünürken..
Yine analýðým geliyor aklýma!
Sen ve üvey annem,neden?


Kimbilir neden!
Üvey annem.
Obeni üç yaþýmda bebekken
Kapaklý sepetin içine koyupta..
Sepetin sapýna ip baðlayýp ta..
Kuyulara sallamasýný,sulara daldýrmasýný.
Of o bir zalimdi.

Çok zalimdi.
Babamý da kahretti.
Ve öte aleme tez gitti babam.
Ya sonra...
Ne melanetler..
Ne melanet insanlar gördüm.
Ama sanýlmasýn ki kördüm

Mümkün mertebe iyiliklerden yanaydým.
Hep de öyle oldum.
Lakin çokca,kötülerden pay aldým.
Kader iþte.
Olsun.
Oldu zaten...
Her þey mazide kaldý.


Ama acýydý hayatým aslýnda..
Çok acýydý.
Yine de ben.
Ayný ben olmaktan.
Ölesiye mutluyum.
Çok hastayým.
Çok da umutluyum.

Umutlarla yaþadým
Gerçekten,ilk þiirimin adý gibi.
’Umutlarýmýn Yolcusuyum’ben.
Ayný babam gibi düþünüyorum.
Hislerimiz ayný imiþ.
Tabii babamýn kýzýyým ben.
Aynen onun gibi...

Ýyi kötü bütün insanlarý...
Bütün canlý cansýz her þeyi...
Seviyorum.
Seveceðim.
Deðiþemez bu duygularým...
Yaþadýkca hayatta...
Ölesiye.

31.03.2008.Ýzmir.
Müfide Decdeli.
Sosyal Medyada Paylaşın: