İNTİHAR

Aldýðýn nefes bedenine ediyorsa zahmet,
Suçumu baðýþla yaRab günahlarýmý affet.

Ýnsanlarda mý bende mi bilmiyorum karamet,
Þöyle bir baktým dostlarýma, sanki hepsi cenabet.

Sevmek masal, aþýk olmak, vallahi de eziyet,
Artýk hiç bitmeyecek, gönlüme yazdýðým bu diyet.

Hiç bir kulun istemedi bizim, yürekten gülmemizi,
El birlðiyle saðladýlar, yaþarken ölmemizi.

Duygularým çok karmaþýk, edemiyorum tabir,
Sevgi olmayan ruha, dünya, uçsuz bucaksýz kabir.

Topraktan gelmiþ, elbet toprak olacak beden,
Bak senden öncekilere, geri gelmiþ mi giden?

Bilmiyorum bu dünyada, var mý ölümü düþünen?
Günahlarýmýn kefaretini ödedim ben peþinen.

Geliyorum ecelime al beni kollarýna sýmsýký sar,
Allah’ým beni affet, ufukta bir intihar var.

Herkesin yaptýklarý, kalsýn yanlarýna kar,
Ben gidiyorum dünyadan bi yerlerine kýna yaksýnlar,

Çakallýk konusunda mübarekler sanki eðitim almýþlar,
Ben ölüm istiyorum, belki normal ölüm, belki de intihar...

Sadece nefes almaktan ibaretse yaþamak,
Benim artýk tek derdim, topraðýma kavuþmak.

Geceleri O’nun için dualar eden ben idim,
Hiç kimse bilmese de sensin benim þahidim.

Her gece sýkýntýyla O’nu düþünerek sabahlarým,
Þu yakamý býrakmýyor, ne kadar çokmuþ günahlarým.

Bu dünyada benim gibiler için, ölüm kesin çözümdür,
Herkese hakkým hela olsun, iþte bu son sözümdür.
Sosyal Medyada Paylaşın: