ÖNCE ŞİİR DEĞİL BENİM İÇİN. ÖNCE SEN

Sevdan Beni

Terketmedi sevdan beni,
Aç kaldým, susuz kaldým,
Hayýn, karanlýktý gece,
Can garip, can suskun,
Can paramparça...
Ve ellerim, kelepçede,
Tütünsüz uykusuz kaldým,
Terketmedi sevdan beni...

Bu gün Ahmed Arif’in Doðum günü. Yani Ahmed Arif günü.
Onun edebi kiþiliðini yaþamýný mücadelesini ve daha pek çok önemli özelliklerini kýsa paragraflara sýðdýrmak olasý deðil elbette.
Onu bu gün, Hasretinden Prangalar Eskittim þiirinin kahramanýna yani Leyla Erbil’e olan ölümsüz sevdasý ve ona yazdýðý belge niteliðindeki aþk mektuplarýyla yad edelim diyorum.

Zamanýn aþýndýramayacaðý mektuplarda Diyarbakýr’da sürgün Ahmed Arif’in sýkýntýlarý var: Adeta ölümle yaþam arasýnda gidip gelen bir sarkaç... Öte yanda, siyasi baskýlar, yayýn dünyasýnýn ikiyüzlü yaný...
Ama daha önemlisi, okurken “demek böylesi de yaþanmýþ” dedirten büyük bir aþk... Ahmed Arif “Leylim” diye baþladýðý bir mektubu þöyle sonlandýrýyor:

“Kulluðum, divaneliðimle ellerini, gözlerini öperim. Öpüyorum ama doyamýyorum. Mutluluk ya da cehennem bu galiba. Sana doymak, korkunç ahmaklýk olur.”
‘Seni, anlatabilsem seni’
Aþktan öte büyük bir hayranlýk onunkisi: “Cihan insanlarý içinde en güzel, en iyi ve en namuslusu sensin.” Hatta kimi zaman Leylâ Erbil’i kutsuyor: “Bu senin hiçbir peygambere, hiçbir kahramana kýsmet olmayan büyüklüðünden... Güzelliðinden... Kutlu ve saygýya layýk oluþundandýr.”

Oy sevmiþem ben seni
Ahmed Arif, ayný adý taþýyan kitabýndaki birçok þiiri Leylâ Erbil’e yazar. “Maviye, maviye çalar gözlerin, yangýn mavisine” dediði, “de be aslan karam, de yiðit karam” diye seslendiði, “oy sevmiþem ben seni” diyerek içini döktüðü ondan baþkasý deðildir.
Mektuplarýnýn yanýnda, yayýmladýðý tek þiir kitabýnda yer alan ya da o dönemde dergilerde yayýmlanan þiirleri de gönderir. Birinde “Sana ulaþmadan, kavuþmadan da bazý iyi mýsralar yakaladýðým oluyordu. Senden sonra, yahut seninle daha bir þair oldum” demekten kendini alamýyor, ancak þerh düþüyor sözüne: “Önce þiir deðil benim için. Önce sen.”

16 Temmuz 1955 yýlýndaki baþka bir mektubunda da benzer ifadeler var: “Benim her þiirimde varsýn ve olacaksýn. Ama dünyanýn en dehþet þiiri bile ‘sen’ olamaz. Bunu yaþamak gerek. En asýl gerçek bu iþte.”
Ahmed Arif, onu sade þairliðine deðil, hayatta kalmasýna da neden olarak görüyor. Sürgünlüðün sýkýntýlarýyla uðraþýrken, yokluk çekerken Leylâ Erbil onu hayata baðlayan bir köprü gibi: “Ne tuzsuz þeydi þu dünya be. Geldin, buldun, þenlendirdin, insan ettin beni.”
Dostluk, sýcacýk bir kuþ

Peki, Ahmed Arif, aþkýna karþýlýk buldu mu? Leylâ Haným bu mektuplarda dostluk sýnýrýný çizmiþ ve bu sýnýrý gün geçtikçe derinleþtirmiþti. Ahmed Arif’in bu konumu kabullendiði mektuplarýndan anlaþýlýyor.

Bir çok kadýnýn hayal bile edemeyeceði böyle bir aþka onun karþýlýk vermemesi çok þaþýrtýcý ve eleþtirilecek bir durum olmasa gerek. Aþkýn sevginin karþýlýðýný beklemek doðru bir beklenti deðildir aslýnda. O zaman o aþk olamaz zaten. Ancak karþýlýk bulduðunda ise söz de biter þiir de..
Benim þu naçizane satýrlarým kalýr geriye!

Sevdamý alýp baþýma
Kaçsam çok uzaklara
Girmese prangalar aramýza
Yaþasak sevdamýzý baþ baþa










Sosyal Medyada Paylaşın: