Aþk kitabýn orta sayfasý, öykünün en ustalaþmýþ yarasý
Kudreti insanýn, aþka düþünce çýkar meydana
Sözlü bir nefes ,belki gece bekçisi En uç çalýmý yaþama
Aþk güneþi batýdan da doðurur ve batýrýr da kiraz aðacýnýn gölgesinde
Ahmak ýslatan o yaðmurlar var ya Baharla seviþince Düþüyor çekirdeðe narýn sevdasý
Sorma
Bu gece yine fotoðrafýna bakýp uzun uzun havalar söyledim Göðsüm yarýlýrcasýna
Ýþte bu öyküde yazýlýyor an be an melekler meclisinde Gürültülü bir yalnýzlýk oturuyor masamda Ateþin gölgesi þurada kývrýlýp uyumaya niyet ediyor Kadehler inzivaya durmuþ, onlar da özlüyor seni besbelli
‘’Aþk deðil bu ,aþktan da büyük bir þey’’ demiþtin ya hani Ýþte tüm düzeneði bu sýrlanmýþ öykünün, O sözün hatýrýna yürür.. Ki ben kedere uðramam diyordum bir daha, …
Sonra..
Ýnsan.. aþka düþünce.. Olmam dediði her þey oluyor Yapmam dediði her þeyi yapýyor..