* * * Sabah üzü ölür þairlər, dan yeri qýzaranda... gün doðmamýþ. Ürəyinə damýr ölüm þeh damlalarý çiçəklər üstünə qonar kimi... biləkdən bir barmaq yana, qaþla göz arasý qədər. Tuk...tuk...tuk... varlýqla yoxluðun olmayan sərhəddində son nidalar, iki nəfəs arasý məsafə... Son q’ət... Fənalýq və əbədiyyət... "Oxu"-demiþdi Tanrý və oxudacaq birilərini göndərmiþdi... Günəþi doðururkən doðurmuþdu onlarý, nurundan cücərdib bəsləmiþdi... hələ Adəm olmamýþkən... Þairlər doðulmuþdu. Üzü rüzgarlara yön, sinəsi iþýða qabarmýþ, saçlarý bəmbəyaz... yaþýl-sarý duyðularýn hikkəsində... mevsimlərin ötəsində... təqvim yapraqlarýnýn düþdüyü yerdəcə... ZÜLMətin səssizliyində ölür þairlər, ölüm o zaman gələr, hələ gün doðmamýþ... *
Sosyal Medyada Paylaşın:
Vahid Sabah Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.