TÖVBELERİN TÖVBESİ

Düþerken uçurumdan, öksüzmüþ demek anýlarýn
Zalim zaman, ustura bilemiþ yarýnlarýndan...

Gözyaþlarýn çaresiz, ahlarýn iki arada kalmýþ
Kendini asmýþ dualarýndaki muratlarýn.

Katýksýz sevginin suretiymiþ onun yaralarý,
Arz_ý endam ederken sana küsen yaný,
Koþulsuz aþkýnýzýn olmamýþ rüyalarý.

Uçurum derinliði gözlerindeki aðýtlar,
Sokulmuþ birbirine en güzel hatýralar,
Asr_ý saadeti beklemiþ yanarken umutlar,
Kör olmuþ sabahlar, duyulmuyor artýk çýðlýklar.

Eller açýlmýþ semaya;
Dökülen yaþlar, dillerde döne döne dualar
Ýmkansýz bir kalbe, kusursuz bir adama tesbihatlar...

Hakk’a aþýklar duyun beni;
Kalp ALLAH diye çarpsýn,
Rabbimin isimleri nakþolsun,
Ruhuma, iliklerime, her bir zerreme.

Gözüm Rabb’imin aþkýyla görsün,
Kulaklarým Rabb’imin aþkýyla duysun,
Dudaklarým Rabb’imin adýný zikretsin, kuruyana kadar
Gönlüm dermansýz kalsýn,
Rabb aþkýyla çarpýp, toprak olana kadar.

Yar ’ab gönlümü açtým semaya;
’’Sen’’ Yücelerin Yücesi,
’’Sen’’ Merhametlilerin Merhametlisi,
’’Sen’’ Sultanlarýn Sultaný,
’’Sen’’ Yedi Kat Göðün, Yedi Kat Yerin Yaradaný,
Sana aþýk olan bir adama aþýk oldum.
Tövbeler dile geldi;
Tesbihler yetmedi kapkara ruhuma,
Þimdi hangisine yanayým usulca,
Ýmkansýz sevdam kalmýþ ortada,
Huzurunda bi-çareyim ne fayda!!!

Gülþah ERCÝYAS




Sosyal Medyada Paylaşın: