gece karanlýk gece sisli puslu gece hep ýssýzdý
baþý sonu görünmüyordu yine karanlýktý dibi
týpký art niyetli bir kadýn gibi
almýþtý kurnaz bir tilki gibi derinliðine beni
emiveriyordu kanýmýn son damlasýna kadar
hep de dönüyordu içlerinde türlü türlü nice entrikalar
o anda kahýrlý bir gönül gördüm haykýrýþta yanarken
kalpsiz gaddar birinin vefasýzlýðýndan
o gecenin karanlýk ruhuna sýðýnýk duruyordu aðlarken
önce hiç konduramadým o görkemli bedenine
bir çakýþlýk çakmak gibiydi yýlgýn ve umutsuz
týpký oyuncaðý alýnmýþ bir çocuk gibi de mutsuz
geçmiþin hüznünü kucaklamýþ bir halde sararýp da solmuþ
vadesi geçmiþ bir senet gibi paramparça edilmiþti böðrü
tüm iyi halimi takýndým karþýsýnda selam verirken
oysa ki hal ve hâletini sormaktý sadece tek gayem
bir el hareketi ile gerisin geri tornistan oldu tüm gayretim
dersimi almamýþ mýydým böyle birini senelerce sýrtlayarak
hiç birbirini tutar mý ki bir soysuz tarafýndan kazýtýlmýþ seviye
dedim o anda kör geçmiþimle kendi kendime
sen onun ne niyetle yaþadýðýný hiç bilebilir misin ki diye
bu labirent varý hayatýn iki yüzlülüðünde
hasut bir zihniyetin darbesine maruz kalmýþ gibi
yine de çöküþte karþýsýna iki kiþinin acýlarýyla bakýþtýk
yüreðimizin iç yangýnlarýnýn eþliðinde
vurgun yemiþçesine dilimiz tutuldu
baktýkça derince gözlerimize vücutlar kasýldý
ömür fitnenin gazabýna bulaþmýþ bir kere
kýrýlmýþtý tüm duygularý kuru aðaç niyetine
o anda kandýrýlmýþlýðýn süzgecinden geçtik ikimiz birlikte
yüreðinin ýsýsýnda gördüm kendimi yine mertine
kalbimle baþ baþa kaldým derdim çakýþýnca derdine
geçmiþimden kala o acýyan kötü huyumun eþliðin de
ruhiyatýna derman olmak geçti bir anda içimden
kaným da mý yine ýsýnmýþtý ne
gözünden akan yaþlara acýyan bir bakraç olurken
bir his duydum göðsümden ýlýkça içinden içime aka
yalvaran ýþýklarý çakarken gözlerinden gözlerime
o ölümü hissetmiþ yüreðin de ölmüþlüðüm dirili verdi birden
halim ortada ben ondan bin bir kez beteriken
þimdi ben ona mý sýðýnmýþtým ne acýmtýrak halim ilen
ben deðil miydim az evvel kahrýndan omuzu çökük yürüyen
mermi çekirdekleri çok dolaþmýþtý oysa beynimde
Allah’tan korkan gönlüm olmamýþtý bana alet
günahkar bir bedeni huzuruna çýkartmamýþtý parmaklarým
Allah’a havale etmemiþ miydi yüreðim tüm nankörlükleri
oysa þimdi de kanma malýydým yüreðimin yufka’lýðýna
bedenimin boyunca da aksaydý o yalancý göz yaþlarý
aptal ýslatan o yaðmura yine ben tutulma malýydým
herkesi kendi öz kaderinin akýþýnýn içinde býrakmalýydým
z
i
r
a
ancak o zaman
acýmam acýnacak hale düþmemin hiç olamazdý sebebi
an geçtikçe bir gönül daha bulaþýyordu yine içinden içime
o yalvaran gözleri daha önce de ben görmemiþ miydim
sinsi bir ýssýzlýk vardý yine bu karanlýk gecede
belli ki yeni bir imdada daha yakalanmýþtým
sonra bir çocuksu hal içinde
ellerini umutsuzca uzatýrken yakalandý ellerime
geçmiþin ölüsü siliniyordu tek tek beynimden
hisler geri dönmüyordu hayret önündekinden
zaman daralýyordu gittikçe nefesimizin ýlýk derinliðinde
hüzün kovulmuþtu o bedbaht gözler ýþýldarken
al benlisi çökmüþtü birden bire yüreðime
veya acizliðin prangasýna yakalanmýþtýk biz öylesine
avuçlarýma konan elin sarýlýþý idi içimin içini dolduran
o anda ortada sahipsiz kalmýþ o baþ usulca kayýverdi
tümüyle çaresiz mülteciliði ile omuzlarýma
oysa ki týpký böyle bir baþ girmemiþ miydi tüm zehriyle kanýma
o anda zaruret içinde yine acýr oldum özümün kaderinin ahvaline…
(16.04.2016) AZAP…
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.En Çok Okunan Şiirleri
Sonrada görme görsen ne olur! -Hz. Hasan ve Hz. Hüseyin mucizesi… VATAN ELDEN GİDİYOR...! Ahlak güzel , olmalı! Bir nebze gönül “emek-güven-vefa-sevgi ve dostluğu” taşımıyorsa aşkı göremez... -Bir sen göl misali toplandın yüreğim de… Nerde kaldı Hakka verdiğin söz... -Dert üstüne dert sundun… Bıçak sırtı duygular, doğruyorlar içimi! Affet beni baba ne olursun, anla oğlunu!