La Fontaine’den Masallar dinlerdim çocukken Hiç unutmam;sihirli periler,ip atlardý. Ve mutlu biterdi her masalýn sonu Annem,masmavi önlüðümü ütüler,katlardý. Kulaklarýmda çýnlar hala,babamýn ses tonu;
Bir oðlum deyiþi vardý,baðrýndan kopup gelen Kuþ misali, kalbim hop, hop hoplardý. Bir öpücük konduruverirdi, al yanaðýma Annem þefkatli elleriyle,sofrayý kurardý. Ayraný yine babam doldururdu,çanaðýma
Bir keresinde bisikletten düþtüm,çocukken Sað kaþýma iki,üç dikiþ atýldý. Baba yüreði iþte,görünce o halimi Koca çýnarýn sanki,dünyalarý yýkýldý. O günden sonra, hiç býrakmadý bir daha elimi
Annem söylerdi;saçlarýmý okþarmýþ,ben uyurken Renk,renk ufaklý,büyüklü misketler alýrdý. Zaten bebekligimdede üþenmez,beni sallarmýþ Benimle çocuk olur,körebe oynardý. Ah be!caným babam;onlar ne yýllarmýþ
Zaman nasýlda aktý?Ne çabuk büyüdü çocukluðum? Kim bilir,kaç mevsim deðiþti?kaç yaprak sarardý? Seninle geçirdiðim her saniye,meðer asýrmýþ Geceler ikimizede bir þey söylemeden karardý. Ah be!caným babam;onlar ne yýllarmýþ..... Sosyal Medyada Paylaşın:
volkan aydemir Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.