Gözlerim kapanmýyor artýk
Göz kapaklarým nöbette
Ne gecem belli ne de gündüzüm
Kalem yazmaz
Dil bir kelam etmez oldu
Kelimelerim esnerken gözyaþlarýma yarenlik eder
Cümlelerim de uyukluyor benim gibi
Saklarým gözlerimden karanlýklarý
Ellerim ayaklarým üþüyor
Bedenimi bir titreme
Ve ölüm korkusu sarýyor
Ama ben günyüzü görmeden ölmeyeceðim…
Takvimlerden yapraklar bir bir yok olurken
Günler haftalarý
Aylar mevsimleri
Mevsimler seneleri kovalar
Zaman
Sanki olmuþ rüzgar
Göz açýp kapayýncaya kadar
Nasýl da gelip geçmiþ
Azrail kapýmda bekler
Ama ben günyüzü görmeden ölmeyeceðim…
Ýki nefes arasý deðil miydi ölüm
Tarihle yaþýt vefalý düþlerim
Bir ömür gelip geçmiþ
Hani nerede kaldý tozpembe hayallerim
Maviye boyadýðým umutlarým
Her þey suskunluðumda gizli
Tek vefalý dostum
Katre katre büyüyen çaresizliðim
Boþ kalabalýklar içinde
Çok yordu yalnýzlýðým
Kulaklarýmda her kafadan çýkan uðultular
Avuçlarýmda sakladýðým acýlar
Örülmüþ aramýza yýkýlmaz duvarlar
Düþünmek istemiyorum sebepsiz nedensiz
Amin de demeyeceðim olmayacak dualara
Dünya dönedursun kendi etrafýnda
Henüz biletimi kesmedim
Hazýr deðilim ölmeye
Boþ kalabalýklar içinde yitmeye
Doðmasa da penceremden güneþ
Merhamet dilenmeyeceðim kimseden
Günyüzü görmeden ölmeyeceðim…
Mustafa KARAAHMETOÐLU
02.04.2016