Sen sormadan ben sorayým, madem anne biliyorsa Dert baþýmda dolanmaktan neden býkmaz oldu ana. Üzülme sen, sordum yalnýz; ne çýkar çok geliyorsa? Nefesimi kesse de dert, caný sýkmaz oldu ana.
Bir kez karþý çýkmýþ olsam, kaderin “yok” deyiþine Bir kez “olmaz” demiþ olsam “mutluluk çok” deyiþine Kýzar mýydým dostlarýmýn “gözümüz tok” deyiþine? Ama gözü doyanlarýn sesi çýkmaz oldu ana.
Ne söylesem, birileri alýnýyor derdi gibi Kime sorsam baþý mamur, alemin tek merdi gibi. Ah be anam, ben istedim; Rabbim fazla verdi gibi Yine de sen çok üzülme, o da yýkmaz oldu ana.
Ana, ben ki beþiklere belediðin tek oðlunum Onur denen ak süzgeçten elediðin tek oðlunum Ben ki yüce Yaradan’dan dilediðin tek oðlunum Bil ki helal yemiþ oðlun yere bakmaz oldu ana.
Ana, sana ne söylesem eksik kalacak bilirim “Bir derdim var ana” desem, gözün dalacak bilirim Sen aðlarsan, bahar senden umut çalacak bilirim Çünkü yaðmur yaðsa bile seller akmaz oldu ana.
Ana, üzme sen kendini; büyür olduk fark etmeden Biz de görür olduk ömrü, akýl çok geç çark etmeden. Tek hatam var, yorgun gönül kâinatý terk etmeden Ateþimiz cürmü kadar çýra yakmaz oldu ana.
28.03.2008
Beylikdüzü
Sosyal Medyada Paylaşın:
Yavuz Dogan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.