Bir Şiir İki Şair

Hasret kokusu divane ederken adamý vicdansýzca
Bahara küstürüyor onu, aðlatýyor pervasýzca
Bir demet nefese ömründen günler sayýyor adam da
Esirgiyor kadýn bir gülüþü, pek asi bir hasýmla

Üþüyor adam, kadýnýnýn boþ býraktýðý yataðýn soðuk köþesinde
Yanýyor içi pare pare, kabullenemiyor
Kapatýyor gözlerini, tutuyor kadýnýn ellerinden sýkýca
Cennetimin güzel yolu býrakma, gitme diyor; hayallerinde

Ne hazin bir duadýr, gelmeyeni ýsrarcý inatla istemek.
Halbuki ayazda o varken mümkün müydü en ufak titreme
Uzunca çekilen kasvet dumaný, sanki bir veda çýðlýðý
Üfürmek ise geri onu, ölüme risale ve tabuta imrenmek

Umut yoruyor insaný, gelmeyeni beklemek ne zor
Yüzündeki tazeliðe hasret, sesindeki vedaya hüsran
Gecelerin en sýkýntýlý saatleri sensizliði vurdukça yüzüme
Sabahlarý yaðan yaðmurda ýslanan taze toprak
Kokunu anýmsatýyor, huzuru sarýyor bu yorgun bedeni

Hayata en büyük iltifattýr sana hayatým demek
Asýrlara sýðmaz gözlerine yazýlan onca þiir
Bendeki seni bana sormasýn ademoðlu sormasýn
Seni en iyi Allah bir de benim aciz ruhum bilir

Sen derdim ben, herþeyden önce, sen
Alýrdým avuçlarýmýn içine, küçük tatlý yüzünü
Ýzlerdim, izledikçe doyamazdým masumiyetine
Kýyamazdým, dayanamazdým seni hüzünlü görmeye
Öyle tertemiz severdim, helalim dercesine





Sosyal Medyada Paylaşın: