tren vagonlarý ömrümdeki ayrýlýklarýn toplamý düþürdüm cebimdeki þekerleri toplayan olmadý çiçeksiz yolculuðun sonuna geldim
her durakta o vardý gözlerime bakardý beni yaralardý makinist hiç aþýk olmamýþtý...
umutlandýrdýlar yanlýþ tren bazen doðru yere gider dediler umutlandým vicdansýz makinist
elma bahçelerinden geçtim güllere benziyordu kadýnlar eteklerinden daha çiçekti elleri, yüzleri çocuklarda hayat pür, neþeli toprak ekmek dolu yaþamak için gülmek yeterliydi ya o olmadan gülmek yarýmdý, yaralýydý
her durakta o vardý gözlerime bakardý beni yaralardý makinist hiç aþýk olmamýþtý...
Cahide Deniz Egmen Sosyal Medyada Paylaşın:
DenizeDenizden Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.