Ölüm Uykusu

Hiç aklýmýza gelmez
neden baþka baþka hayatlarýn esiri olmuþ
bedenlerimize söz geçiremiyor
neden kendimize ait hayatý seçemiyoruz

geride býraktýklarýmýzla

her günü
bir renge boyuyoruz
rengarenk bir hayatta

arsýz
duygularýmýzýn gözü yaþlý
ayazda kalmýþ düþüncelerimiz firarda iken
kelamýmýza sus diyemiyoruz.

geceye mavi giydirmeye
alýþtýk mý?
yoksa alýþtýrýldýk mý ne?

lunaparkta ki dönme dolaplara binen
bayram çocuklarý gibi
kahkahalar atarak
dünden kalma keyifsiz akþamlara misafir oluruz

gecenin karanlýðýnda

yarýnýn bilinmezliði üstümüze sinmiþ...
biz hala dünü sorguluyoruz.

oysa ki
Yaradanla kul’un arasýnda deðil miydi?
kýldan ince bir çizgide
varla yok arasýnda duran hayat

kim söz geçirebilmiþti kendine
kim söz geçirebilmiþti nefsine...

her sabah uyandýðýmýzda
niyazsýz bir hayat tekrardan baþka neydi.

neydi
kendimizi sorgulamaktan korktuðumuz
her þey birer birer üstümüze sinerken
gülerek dalga geçtik
her gece ölüm uykusuna yattýðýmýzda

ne dilimize sus payý çýktý
ne de gözümüze arpacýk

her gece ölüyoruz pamuk tarlalarýnda
ben bu gecede öleceðim kendimden habersizce...
Sosyal Medyada Paylaşın: