Zamanýn yaprak döktüðü mevsimde Kalemin yüreðimin sesi olabileceðin öðrendim Ve eþlik ettim mevsimin ruh haline Hüzünlü bir halde döktüm içimi gündüz ve gece
Kimliðim satýrlar boyu uzanan mürekkepti artýk Benliðimin tasvirini aþkýn ile iþleyip Sensizliði ölüm sebebi sayýþlarým vardý Aklýmýn her bir zerresi sen olan kelimelere esirdi
Seni sevmenin kahrýna baþlayan isyanýmý Yokluðunu kabul etmeyiþimin delilik makamýný Hasrete inat vuslat diyen yüreðimin nazýný Tereddütsüz haykýrdýðým yerdi
Kaðýdýnda senin gibi iki yüz vardý elbet Lakin iki yaný da aynýydý yüreðimin sesine Ýkinci bahar diyemesem de dosttu bana Gönül derdime yoldaþ oldu aðladýðým anlarda
Ki zaman durur biz seni konuþurduk Ben hasret dediðimde o aþký anlatýr Kimliðimin her hecesinde seni arar Gün mü geceye gece mi güne karýþýr anlamazdýk
Seneleri deviren bu muhabbette Hangi kelam ile neyi dile getirsem de yetmedi Geliþine muktedir bir hal olmadýðý gibi Ayrýlýðýmýzýn ebedi oluþunu kabullenemedim bir türlü
Sosyal Medyada Paylaşın:
lafı güzaf Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.