SON YAZ

Bizi atývermiþler, kirli bir iç çamaþýrý gibi
Düzenbaz þarkýlarýn nota aralarýna.
Unutulmuþuz bilmeden, tozlu arþivlerde
Yeryüzünde
Son yazlarýn ýskalanmýþ mevzilerinde
El deðmemiþ asma bahçelerinde
Üzerimize sümeyralar yaðarken
Herkes bir mevzi açmýþ, kendi uçurumuna.
Keskin uçlar yutmuþuz
Kan kusmuþuz.
Bundandýr iç kanamalarýmýz Sümeyra.

Bizi uzak tutmuþlar zengin sofralardan
Aç kalmýþýz, lime lime yoksulluklarda.
Yutkunmuþuz dolu dolu aþklara
Herkes kendi türküsünü yakmýþ kendi çýðlýðýndan.
Gönlümüzün tozunu almýþlar sonra.
Son yazlarda ne bulut býrakmýþlar, ne insan
Çocuklarý bile vurmuþlar acýmadan.
Ateþe vermiþler evleri, ormanlar yanmýþ
Bilmemiþler,
Herkes kendi külünü býrakýr
Kendi yangýnýndan Sümeyra.

Aðla þimdi en büyük yenilgim, haydi aðla.
Oralarda mevsimlerden sadece yaz kalýr
Ben tüketirim renkleri merak etme.
Sana akan nehirlerde köpük,
Rüzgarlarda poyraz kalýr.
Ama benim gözyaþlarým
Ýlk günkü gibi beyaz kalýr
Anlýyor musun Sümeyra?

Mevsimler geçer, sürer dünyanýn döngüsü
Gün gelir, güneþ düþer ak alnýmýza
Ihlamur kokar, aykýrý dað yamaçlarý.
Gökyüzünü yorgan yaparýz kendimize
Gökte ay, þahitlik eder seviþmelerimize.
Akýp gider zaman, bizde tortusu kalýr.
Koskoca bir yazdan
Sende ben,
Bende sararmýþ bir sümeyra kalýr.

Vedat Yaman




Sosyal Medyada Paylaşın: