Amaçtýn bir zamanlar, bitmeyen hevesimdin.
Senin gibi bir güzel dünyaya gelmemiþti.
Gözlerimin bebeði, canýmdýn, nefesimdin.
Senden önce gönlüme bir giren olmamýþtý.
Yüreðime koydukça, yüreðinin ucunu,
Kimselere demezdim, sevincimi acýmý.
Aþk, aþk diye inleyen, inancýmý gücümü.
Senden baþka hiç kimse, kandýrýp almamýþtý.
Ne vardý ki mazide, derin derin eþecek.
Þimdi bu deli gönlüm, palazlanýp coþacak.
Yaptýn yapacaðýný, bu aþk yine piþecek.
Senden bir baþkasý, aklýmý çelmemiþti.
Bitti tükendi mazi, iþler açma baþýma.
Yalvarýrým dön artýk, daha düþme peþime.
Daha gelip uðrama, girip konma düþüme.
Senden önce bir kimse, uykumu bölmemiþti.
Ne ettin ki sen bana, aklýmdan çýkmýyorsun.
Neler var kucaðýnda, açýp da dökmüyorsun.
Birisi’yle bakýþýp, gönlümü yýkmýyorsun.
Sana olan aþkým, hiç sararýp solmamýþtý.
Zekeriya duman
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.