Külünden Sen Bitersin...

Nisan yaðmurlarýnda, aþk kokar kara toprak
Hüzün dolu her günüm, sensizlik beni yoklar
Ýçimde bir heyecan, canlanýrken her yaprak...
Açarken papatyalar, baðrýmdan deler oklar...


Bakýp daldý gözlerim,albümdeki resmine
Yýkýldý hayallerim, uyandým rüyalardan
Elimde kurþun kalem, çizerken üzerine
Aþkýmýz karlar gibi,savruldu rüzgarlardan...


Baþýmda fýrtýnalar,eser dinmez ki sensiz
Saçlarýný savurur, eserken sam yelleri
Þimdi nerdesin bilmen, nasýl yaþarsýn bensiz
Sen kokar akþamlarýn, ýlýk ýlýk meltemleri...


Gün batarken ufukta, kýzýllaþan bulutlar
Bir daha ki sabaha, ömür yetermi bilmen
Kimbilir nerde nasýl, tükenir ah! umutlar
Sen gülsen de sevdiðim, gözyaþlarýmý silmem...


Göðsüme yasladýðýn, düþlerin nerde þimdi?
Yangýn yeri sol yaným, hasret hasret tütersin
Ýþte sevdiðim! böyle; bu yürek sana kandý
Yansa savrulsa kalbim, külünden sen bitersin...




Erdinç SERT
Sosyal Medyada Paylaşın: