Ağlama Çölü

soluk aldýðýn yerde kaldý güneþ
toprak yolun taþlarýyla dertleþti terim
özlem yitik birgüne gizledi anlamýný
ýlýk bir yaðmurdu kokusunu yorumlayamadým
zamana kafiyeli bir uzaklýkla anýlaþýyorsun ya bir de
ömrü deðiþik adsýzlýklarla geçiriyor göðüm...

yaz sessizliklerine yürüdüm yüksek otlarda
yolu bucaðý belirsiz böcekleri dinledim
kurak kasaba mezarlýklarý gördüm rüyalarýmda
tembel ve gölgesiz bulutlar saydým sýkýntýdan
orman kokulu bir karanlýkta ýslak sesindi
tonu öðlen uyanmalarýna fit uykuma ilaç
acýma yeni bulvarlar açan son koþuda...

ömrün sözcüklere bölünme yerlerinde de
bir tek ve hep kendimi unutuyorum ne güzel
demek bu aðlama çölünde de tadýndayým
pusulasýz bir rüzgarýn peþine kapýlmanýn
þehirlerle ve kalabalýklarla köprülerim atýk
ýslak yanaklý bir daða dönüþen kalbimin
belli ki temmuzsuz ikindisine haksýzlýk edecek ölüm...

saatler tam ortasýndayken tüm yalnýzlýklarýn
kalalar ve geçeler yorgunu yoðunluðun üþümesiyim
belli ki anlamýný ezberlettiðin cehennemde
denkliði tanrýdan tanýnmýþ bir okuldan terk
sonbaharýnýn peþinde susuz
yokluðunun müziðine ayarlý
ve ayrýlýk yaþlý
bu sessiz kuþatmada
renklerin yengisine doðru...

gecenin camý kýrýk
sayýlýrken atlanmýþ yýldýzým
çocukluk ýrmaðýmda
hiçbir saf ayaklarýný ýslatmamýþ
iç geçirmesiz ilk akþamda
kuþlarý vuruluyor masalýmýn
zamana beklemeyi öðütlüyor sabrým
hiçbir ufka hiçbir gemi düþlenmiyor
susmalar denizinde boðulan gözlerim
kirpik kirpik kulaçlýyor boþluðunu...






kaðan iþçen...
Sosyal Medyada Paylaşın: