VUSLATA BORCUM OLSUN

Kaleme efkâr düþtü, kaðýda gam.
Ne yazsam diye ben, bilemedim yar.
Aklýma düþünce sesin her akþam,
Hatýrýmdan seni, silemedim yar.

Cemâlinde baþka türlü bir eda,
Yüreðin tenha, ne ses var ne seda.
Duam kuþ olup süzüldü semada.
Senden baþka hayat, dilemedim yar.

Ne derman kaldý bende, ne de bir hâl.
Elim ayaðým buz kesti, dilim lâl.
Yâre bildirilsin bu son arz-ý hâl.
Belki gelir diye, ölemedim yar.

Aþk olsun bu hikayenin de adý.
Yüreðimde bir ömür dursun tadý.
Ayaðýmda derman desen kalmadý.
Vuslat borcum olsun, gelemedim yar.

Nice zamandýr ki, ismin dilimde.
Gözlerin gözlerimin menzilinde.
Vakit ufalýrken, yorgun elimde,
Koca ömür geçti, gülemedim yar.

Eyvahtýr, sensiz geçen güne eyvah!
Dilde kelamým bitti, gönülde ah.
Koptu büyük kýyametim bir sabah,
Derin sükûtumu, bölemedim yar.


Sosyal Medyada Paylaşın: