Savurganlýðým
Saymazlýðýn sýnandýðý isyaným ben
Her anýmýn arefesine kendimi doðurup
Kýþkýrtan ne varsa ben oluyorum yeniden
Kimse benden daha günah deðil diye
Niyet edip seviyorum ýþýðýn baþýndan
En dip karanlýðýna deðin insaným diyeni
Kafamýn siper tutup çephe açtýðý
Yokluðumdan fayda umacak yalnýzlýðý
Ürkütmeden üleþtirip hallerime
Bakýnýp durmaktayým iþte
Kelimeleri etinden yontan her þair gibi
Hiç bir hüznü heder etmeden yolunda
Gönüllüsü oluyorum acýnýn kederin derdin
Bana mutluluk ne lazým
Körün parmak uçlarýyla okuduðu hayatý
Ve saðýrýn kokladýðý sesleri giymiþim dilime
Kimseden olmayacak kadar kendimim
Gökyüzüne kanmayacak kadar esir
Özgürlük benim içimde
Ölmenin mislince yaþýyorken
Kýpýrdamadan esecek rüzgarým ben