Gölgeler uzadý, Alaçayýr’dan Yazyurdu’na, Saf, ýlýk bir rüzgâr esti, Pir Sultan’dan Darýderesi’ne. Avþar Çayýna kavuþtu bir ucu. Yine de daðlar çekti beni, Acýlý sitemlerinden yaralanmadým, Esen rüzgâr yaraladý beni. Onca zaman ayrý kalýnca, Ancak anladým sensizliði…
Dað baþýnýn karanlýðýnda üþüdüm, Yayvan dudaklarýndaki suskun bakýþýný anýmsayýnca... Sýzýltýyla bakan ýþýltýlý gözlerini, Sofraya çivilenen türkülerini de anýmsadým. Sen ’ah’ ettikçe ben içten aðladým. O zaman aðustos böceklerinin sesi kesilirken, Arada bir baykuþ sesi bozuyordu sessizliði…
Tana ne kalmýþtý ki? Hala gözlerinin kýsýklýðýnda türküler yayýlýyordu, Daðlara, derelere, yazýya... Bir ateþ böceði gibiydi ay, Yýldýzlar gölgesinde kalmýþtý. Sen ise öðrenemedin bensizliði...
Süleyman ÖZEROL Ankara, 16 Mart 2016
Sosyal Medyada Paylaşın:
Süleyman Özerol Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.