Kalemim kýrýlmaktan yorgun düþeli Çýkmaz sokaða gizlendi Aþkýn en dar mahallesinden geçerken Duvarda asýlý kalan yazý beni kendine çekti Hüzün aslýnda hiç silinmedi
Baþka kýlýfa büründü belki Belki de yalnýzlýðýn arkasýna sindi Silinmeye yakýn durunca ruhun isi Yine þiirin en ince yerine yazdýrdý kendini
Aþka yaslandý Yasa bulandý Rayýn üstüne baðlayýp düþüncesi ise yakalattý Oysa ne suçluydu Ne suça azmettiren Çýkmaz sokaktan sonra aþkýn hapsine adýna yazdý
Sevmeme vurulan damga Boynumda asýlý kaldý Ayaðýmýn altýndan çekildi sehpa Düþmeme ramak kala Hüznün kemendi takýldý aklýma Ben ölmekle bir derdim hüzün Öyleyse ölmeden buruþmamalý yüzüm
Yani ölmedim daha Ýçimi ýsýtan düþüncelerden Beynimi yakan hayata Onunla beraber sayacaðým Üç beþ küfürüm var hala
Beni anlamadý mesela Olmadýk yerde yere düþürdü zamaný Üstüne tozdan ev yaptý Düþünmedi rüzgâr ondan kuvvetli Sesini duyurup da toza üfler giderdi
Yine onun hikâyesine býraktý kalemim kendini O anlattýkça hüzün çalýnacak bir beste gibi Ha en sevdiðin þarkýnýn en yazýk nakaratýnýn esi Ha en sevgilinin seni býrakýp giderken acýttýðý yüreði
ÝSTANBUL e...
Sosyal Medyada Paylaşın:
Otranto Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.