SENİ TANIMAK

Geceye düþen ýþýk gibiydi seni tanýmak,
Þubattan Nisana geçer gibi,
Güneþi içinde hissetmek gibi.
Saçlarýna dokunmak koklamak,
Çiçeklerden koku almak gibi.
Seni tanýmak,
Gözlerinde çoðalmaktý belkide,
Belki avuç içlerinde,
Þans çizgisini öpmekti.
Gözlerindeki sevecenliði,
Dudaklarýndaki tebessümü,
Yanaðýndaki gülüþü yakalýyabilmekti.
Seni tanýmak sevgiydi,
Seni tanýmak belki aþktý.
Seni tanýmak,
Yazýlmayan bir mektuba nasýl baþlanacaðýný bilmemekti,
Hangi kelimeleri,
Hangi sözcükleri nasýl yan yana getirememekti.
Þimdi bir mektup gibisin,
Merhabayla baþlayýn.
Ýçine özlemi,
Sevgiyi yazdýðým.
Seni tanýmak,
Küçük ellerinin avuçlarýmda kayýp olmasýydý belkide,
Avuç içlerinden öptüðüm.
Candýn sen,
Yanlýzlýklarýmý paylaþan,
Eksiklerimi tamamlayan candýn,
Mektup biter ya hani,
Son satýra bir cümle düþer,
Özletme kendini,
Küçük ellerinden öptüðüm.
_____Cengiz Yýlmaz/Þiir Baba/06/03/2016
Sosyal Medyada Paylaşın: