Bilmiyorsun

Caným cayýr cayýr yanýyor.
Oysa tek serin yanýmdýn sen benim...
Hafif hafif esen meltem gibi dokunmuþtun,
Gönlümün tellerine...
Þimdi sonsuzluðun kanatlarýndan topluyorum yalnýzlýklarý,
Piþmanlýklarý,
Sahte mutluluklarý...

Ey sevgili!
Yolunda yürüyecek takâtim kalmadý benim!
Yaralarým "sen" kanarken, "ben" ölüyor...
Bilmiyorsun...
Hep diyorum ya,
Gitsende bitmeyenimsin sen!
Kalbimi öldüre öldüre yaþatýyorum seni,
Her þiirimde,
Her mýsramda,
Her anýmda...
Bilemiyorum ki,
Acaba kaç þiir uzaktasýn bana?
Kaç martý daha ölecek sen gelene kadar?
Kaç ilkbahar yerini sonbahara býrakacak?
Gerçi boþver...
Bu aralar bilmek de istemiyorum,
Gitmek de...
Ýçimde kalan son martý da ölüyor.
Sonbaharý býrak,
Ýlkbaharlarým bile yaprak döküyor artýk...
Bilmiyorsun!
Bilsen de umursamazdýn zaten...
Þimdi "gitmek" fiilini bile yaralayan adýmlarýnla,
Kalbimi eze eze git!
Çünkü biliyorum,
Dünyadaki tüm martýlar ölse de,
Beni sevmeyeceksin.
Sosyal Medyada Paylaşın: