Karanlýk bir gölge Buz kesmiþ nefesi Ölüm ensemizde sevdiðim Adým adým takip ediyor beni
Evden çýkýyorum bazen Görüþmek üzere desem Biliyorum Ya kýsmet diyeceksin
Arkama bakmýyorum Sadece soðuk nefesini hissediyorum
Mýrýldanýyorum bazen Ne demek istedi “Ya kýsmet” derken
Kafam karýþýk Hangi sokaða girsem Teneþir kokuyor Ankara
Köþe baþýnda eli týrpanlý biri Þuursuzca buduyor insanlýðý Düþüyor kiminin dalýndan oðlu Kiminin niþanlýsý Kiminin daha doðmamýþ çocuðu
Ve ben ilerliyorum Nihayet Kýzýlaydayým Caddeler Kaldýrýmlar dükkanlar dolu Dolu dolu yaþamak istercesine Güven diyerek oturuyorlar Oysa ben Güvenemiyorum artýk Sadece adýnýn güven Parkta oturanlarýn güvensiz olduðunu görüyorum
Her bankta oturan bir Azrail Her çantalý bir bomba Her kahkahaya boðulan çocuk bir ölü gibi Suratlar asýk Kaybolmuþ tebessümleri
Temkinli iyimserlikle birine merhaba desem Üfleniyor anýnda ensem Rüzgar mý desem Azrail mi desem bilemiyorum Herkesten kuþkulanýyorum
Evime geri dönüyorum Çýkarken ya kýsmet diyenler Hoþ geldin deðil de Çok þükür diye karþýlýyorlar Hangi lehçeden konuþuyorlar anlamýyorum
Ve Tanrýnýn bir bildiði var diyorum.
Efkan ÖTGÜN Sosyal Medyada Paylaşın:
Hüma Efkan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.