KÖYDEN ŞEHİRE BİR AİLE

Kýzýlýrmak kýyýsýnda,
Küçük þirin bir köy vardý.
O ýrmaðýn sýnýrýnda,
Bir ev ama gayet dardý.

Ev sahibi Mehmet aða,
Gidiyor bahçeye baða,
Kýþlýk odun için daða,
Yorgun olsa da çýkardý.

Geçimleri tütün ile
O da bazen gider sele,
Maviküf ki hele-hele,
Tarlalar ise icardý.

Ahýrda bir kötü eþek,
Odalarda ottan döþek,
Düðünlerde ancak keþkek,
Yerdik ama oda ardý.

Ýdare ve lamba ýþýk,
Ne varsa karma karýþýk,
Soframýzda tahta kaþýk,
Bir tas çorba bize yardý.

On beþ yirmi kadar kaz var,
Hasýr için biraz saz var,
Kýþý çok azýcýk yaz var,
Ama her gün bir bahardý.

Vazgeçtik sütten kaymaktan,
Bankalara borç saymaktan,
Yarým yamalak doymaktan,
Halimiz periþan hâldý.

Çocuklarýn okul çaðý,
Örmüþ kaderimiz aðý,
Þeker tuz bulursak yaðý,
Gecelerimiz Nehar’dý.

Karar verdik çýktýk yola,
Ve ulaþtýk Ýstanbul’a,
Bakýyoruz saða sola,
Kaderde gurbette vardý.

Salih on beþinde çocuk,
Köyde oynuyorken boncuk,
Þimdi oldu bir tosuncuk,
Koca þehir ona dardý.


...Salih yýldýz...26.03.2008.



.
Sosyal Medyada Paylaşın: