Hüzünlü bir veda vaktiydi, Kýyamet alametiydi sanki. Hafif hafif esen rüzgar Fýrtýnaya devretmiþti yerini. Uzaklaþan her adýmýnda Zelzele kopuyordu kalbimde. Þiddetli yaðmur yaðýyordu Bardaktan boþalýrcasýna.
Ahireti kucaklýyordu Sanki bitkin bedenim. Hüzün dökülüyordu Kýrýlan tarafýmdan. Kanatlanmýþtý kuþlar, Gittiðin yöne doðru Kaçýþýyordu etrafýmdan. Kuduruyordu güneþ Ve durmuþtu sanki zaman.
Bir tutam ayrýlýk ekilip Lokma lokma tutuþmuþtu elime. Týka basa hüsran Düðümlenmiþti boðazýma. Acýlara banýyordum yüreðimi. Gidiþin tesirli zehir gibi Göstermeye baþlamýþtý etkisini. Çekiliyordu adeta ruhum, Tir tir titriyordum Korkulu cehennem tadýnda.
Ayrýlýk, Son nefesimi vermek gibi Azrail’e muhtaç kýlýyordu benliðimi. Acýdan gözlerim kýzarýyordu, Yutkunuyordum kelimeleri. Gölgen uzaklaþýrken Çaresizliðe doyuyordum. Alt üst olmuþ hayatýma Yokluðunu kusuyordum.
Akþam saatleriydi, Kokun gidene kadar bekledim Veda ettiðin bankta. Umut içiyordum kana kana Ve tükenmiþtim.
Çaresizce kývranýyordum, Gökyüzü aðlýyordu, Kuþlar çýrpýnýyordu benim yerime. Kalmýþtým sanki Koskoca bir denizin ortasýnda. Velhasýl, Kaybetmiþtim Heyecanla baþlayan Aþk kumarýnda.
Þimdi! Kocaman bir kütle var Acýlarla doyurduðun kalbimde. Yaðmurun izi Dolaþýyor kirpiklerimde. Hasretlik seli birikiyor Ansýzýn yanaðýmda. Ne yazýk ki, Býraktýðýn veda lokmasýnýn tadý Ömür boyu hep kalýcý damaðýmda.
Murat Gökçe Karsî 10.03.2016 Sosyal Medyada Paylaşın:
Kąrsî Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.