Unutmaya Çare Acı Işık

• 21 Şubat 2019 Perşembe 11:30:20

Beklemek.

Söz sırası bekledim. Telefon konuşmasının bitmesini bekledim. Gözlerimin içine bakmanı bekledim. Dürüst olmanı bekledim. Saygı bekledim. Sözünü tutmanı bekledim. Beni sevmeni bekledim. Anlamanı bekledim. Açıklama bekledim. Yanımda durmanı bekledim. Yardım bekledim.

Bunların hepsini insanlardan bekledim. Dolayısıyla hiçbiri doğru dürüst gerçekleşmedi. İnsanlardan medet ummak. Şöyle durup bir düşünün. Başınıza gelen kötüye dair ne varsa başında gelir. İnsanlardan medet ummayı kesmek, kendime dair yapmak istediklerimin başında gelir.

7 tl. Mutluluğum bu kadar kolay. Ufak bir tebessüm. Tutunmam bu kadar kolay. İyi bir dilek. Yaşamam bu kadar kolay. Her şey bu kadar kolayken beni gözümü ışığa dikip -unutmamam için- ağlatmayı nasıl başardınız? Böyle bir insanı konuşamayacak hale nasıl getirdiniz ulan! Göz altlarım dilerim ki çok sevdiğim bir renk olduğundan, günden güne morarıyor. Tenim beyazlıyor. Her gün özenle seçtiğim küpelerim vardı ya. Bir haftadır aynı küpeleri takıyorum.

Birbirimizin gözlerine bakarak yaptığımız monologlardan çok sıkıldım. Sadece kitap okumak istiyorum. Sadece okumak. Kitaplarda bahsedilen depresif hikayeler bile sizin gözlerinize baktığımda gördüklerimden iyidir. İzlediğim animelerdeki korkunç katillerin bile, öldürmek için, sizin öldürdüğünüz heveslerden daha anlamlı sebepleri vardır. Hemen herkesin duyduğu bir sözdür ama, çok doğru. “Havaalanları düğün salonlarından daha samimi sarılmalar görmüştür ve hastane duvarları camii duvarlarından daha fazla inanan.”

Sen Yunus Emre’yi çiçeğe içini dökmek zorunda bırakan toplum değil misin? Benim çöküşümün aksinde bir şey olması mümkün müydü?

Belki şimdi çöktüm, dün ışığa bakıp ağladım, geçen göz altlarımdaki koyu rengi farkettim ama elbet eli eteği toplar yine karşınıza dikilirim. Eskisinden de iyi. Hesap sormam ama siz üstünüze cevabı alınırsınız. Sakın ola ki bana çelme takmayın. Sakın gözümdeki bir damla olmayın.

Enkazı temizleyip, acı ışığı gözümden çekip, gözlerimin altını yeniden turuncuya boyamak için; yazıyorum bu satırları. Kurduğum sayfa sayfa cümleler koltuğumun altına değnek olup beni kaldıracak. O zamana kadar, bomboş gözlerle devam.