SON VEDA
Bugün gözyaşlarımın bilmem kaçıncı yıl dönümü
Sensizlik içinde sararsa da takvimler Kimse bilmiyor yokluğun ömrüme adaklı Çekebildikçe çekiyorum zamanı kuyruğundan Yelkovanla akrebi yerden yere vursa da; hıçkırıklarım Rakamlar dökülüyor nabzından sonsuza beş kala Kan ter içinde yorgun Belki de buruk bir bekleyişti acısını sırtında taşıyan Nazlı bir gelindi, al duvaklı umutlarım Sanki barikatlar kurulmuş can alıcı yerine Kesilmiş soluğuma sarılsa da çaresizlik Ne geri dönebiliyorum ne de ileri gidebiliyorum Bir anda çalındı yüreğimin sürgüsü bozuk kapısı Korktum nede olsa gelen ayrılıktı Buruk bir veda yorgunluğu gözlerinde Yetim çocuklar gibi sokuluyordu sineme Duygularım çivisinden çıktığı anlarda Toplayabildiğim kadar kırıklarımı toplayıp Ruhsatsız korkularımla birlikte Yalnızlığın cebine koyabilirim diyorum Belki de gözünde bir hiç olabilirim Ya da yanabilirim körü körüne Öyle bir cümle kur ki Keşfettiğin gözyaşlarım yüreğime su serpsin Olmadı teselli eder son vedanı edersin Şiir. Remziye ÇELİK Yorum. Deniz UZUNER 13.09.2012 |