Affet
Buz tutmuş bir Dünya ortasında
Anlayamadım mevsimlerini Açmış güllerimi birer birer soldurdum şimdi Okyanus dalgalarının sesleriyle dolu kalbimde Güneşin doğuşunu görmek ölümdür biraz... Birazda serüven dolu yaşamım Üşüten bir acıydı her ayrılık Ve her yolculuk yanginlarin basladigi yereydi...! Farkına varıyorum... Her aksam ayni ufukta Anilari, bekliyişleri ve bir kenti Soluk soluga yasamis oldugumu Durup beklemeye Heyecanları dusunup serüvenime katmaya Ve geri donmelere vakit kalmadi Herseye ragmen sen affet! Anisi biz olalim bu kentin !!! |