sendinsancılara düğüm atan iki iptik… en çok neydi sevdiğim sende perdeli yüzünde sıcacık gülümsemeni izinsiz gezdiğin karanlık sokaklarda belirsiz nefeslerinle dolaşırken sen derinden sarılmanı kıyamadığın anda canını acıtışı belki de gözlerinde yanan isli ateşi tutuşturduğunda dudaklarından sızan kanı seviyorum hayallerimi rengârenk boyayan içinde saklı yaramaz _hüzünlü_ masum çocuğu dans ederken siluetler siyah pelerinli ormanlarda çözülen ipin ucunda umutla dirilişini şarkı söylerken bildiğimiz dillerden kenar çizgilerini silmeni ki çok önemli bir ayrıntı olmasa da seviyorum sözle sesleneni adını fısıldayan nefesimin sıcaklığında yüreğin irkildiğinde parmak uçların dokunduğunda _ ölmeyi gökyüzü serilirken üzerime çökerken yüzün yüzüme gözkapaklarım düştüğünde usulca kapamanı sevdim başucumda karanlıklar ardında görünmez iplerdi bağ en güzel elbiseleri giydirmendi yaşananlara ne çok gerçekti düşle yükselirken uzaklar anlatılmaz bir yanardağdı ruhumda kelimeleri tek tek yakan külleri düştüğünde avucuna beni anlamanı sevdim aslında senli sabaha uzanan saatlerde elimi tutan elini kıvrandığım yerlerde umursamaz seyreden insanlar arasında boylu boyunca yattığım hayat labirentlerden çıkaran beni çıkış arayan adamı sevdim evet sendin o ruhum _canım_ aynı ateşte gecelerce yandığım düşünüyorum da yaratılmışlığım olmalıydın kanunların değişmediği aydınlık bilinmezde sen olmalıydım hiçbir şey düşünmeden dönüşümü olmayan ölü deniz diplerine yazılmış ellerimiz tutuşmuşken alev alev bu yolun yardımcıları olmalıydık aynı yerden kanayan kanadıkça yaraları saran kopmayan iki iptik sancılara düğüm atan |
süper şiir-di.