Seviyorum yalanlarıyla
ne çok avutulmuş yüreğim
ipe sapa gelmez ellerinde...








Ana kokusuyla demlenmiş masallar
uyku zamanı
dizildi boncuk boncuk
göz kapakları inerken
Uyudu her istediğinde
babasının dizlerinde
Erkek adam kıpırdamadı yerinden
İnci taneleriyle ıslanan dualar
üflendi yüzüne
yılları adımlarken
Elleri tutuldu düştüğünde
ve şefkat sürüldü yaralı dizlerine
kan damlarken
Beğendiği çiçekli elbise alındı
kaşlarına öfke el sürmeden





Kadın oldu bir gün
üzerine titrenen tomurcuk...





Saçlarına
dokunulmamış baharlar taktı adam
Dudaklarına
bâkir bûseler... ateşli...

Gözleri görmedi kadının
Kirpiklerine asılmıştı göz bebekleri



Ellerini
avuçlarında sakladı adam
Teninde
yağmur serinliğini

Saçları kokmuyordu kadının
hamile toprak gibi



Yanağındaki ben’i
çok sevdi adam
Göğsüne
serdi
şehvetin cüretkar hallerini

Duvarları soğuktu kadının
koynuna sakladı ellerini



Yüreğine
şiirler koydu adam
harf harf aşkla işlenmiş
Bazen uzun bazen kısa
ama hayallerle süslenmiş

Yüreği yoktu kadının
duyguları kaprislerle küflenmiş


Yıllar geçti...


Uykuyu yitirdi adam
gözlerine sıkılmış kurşunlarla
Akrep yelkovanla kol kola
kemirdi beynini ücralarda
Kimsesizdi adam
ve dilsizdi artık
Konuşmuyordu
kendine bedduadan başka



Kadın kendi gibi yüzlercesiyle
avutuyordu / kandırıyordu nefsini



Adam son bir gayretle yürüdü gitti
Kadını bıraktı geride
boğulsun içinde kendi hayallerinin...




Aylar geçti...


Kadın anladı...


Ama
adam
ADAM kaldı...





Özgür SARAÇ/Râzı
03/07/2009 SEN DÜŞERKEN...