GÖRDÜN MÜ?Gözyaşlarının esaretinde kalış ne de kötüdür İnsana yüzde tebessüm yakışırdı ta ezelden Asırlara mihenk olmaz mı onca ilhamı veren Pişmanlığı gördün mü, yürek közüdür. Vakit olmak zamanıysa kaçırma o anı Seninle bu uğurda yola çıkanı hatırla, tanı Sakın ola önde tutma hezeyandır önyargı Sıcağa, soğuğa aldırış etmeyenler de var Kader birliği denene cürettedir kâr Silinircesine hatalarına yaslananlar öldü, Tozunu silkeleyerek hayatın paslarından Muhteşem renkleri sana katanları gördün mü? Hor görenlere bakmayasın kırık da olsa saz Göz kamaştıranlara aldanma, o sahte naz Beklenmedik anlarda kimler vardı yanında Kara günlerin hatırını güdenlerdeydi duruş Ve çırpınırken el atmadı kimseler sorunlara Yazı, baharı tam da deminde gören gözü Sonbaharda ve kışta da yanında gördü mü? Hatıralara hürmet edenler ne güzeldir Güne de tebessümle yürüyenler özeldir Açılacak ise yarınların kapıları bir gün Yâd ile anılacakları da bilmelidir o gün. Kalemin varır mı ufku karartanı yazmaya Söyleyemez olur dil ve göremez de göz Ne yürür ayaklar ne de zaman döner Boşluğun içinde pişmanlıklarla savruluş Daha beteri var mıdır duygular silsilesinde İnsanı anbean tüketendir bu kahroluş. Derince izler kalmaz mı her yaşanandan Esenliğe açılan kapıdan sığar mı her insan Zorbaca söylemleri kendine özne yapanları Kalpleri kırarak hezeyanlara dalanları Ezgisinden acılar yükselirken bir türkü Son deminde hakikatle yüzleşendi pişman Düzeltmek adına yanlışlarını azaldı zaman Tüm gücüyle gayrete düşenleri gördün mü? Her birimiz insanız ve hatalarımız var Onlardan sıyrıldıkça hissediştir bize kâr Gölge ozan da der ki ver her işe ayar Sahte kahramanlıklarla dönmüyor devran Fıtratın çağrısı vardı gel, sen de uyan Çizgiyi henüz geçmeden durur tel örgü Hatalarından dönebilenlere olsun övgü Dost bildiklerini yeniden geçir gözden Ne yaparsan yap, dışa vursun ta özden Mutluluk denen şeyin bahçesindeki güldü Ona erişebilmenin bedelini gördün mü? Oğuzhan KÜLTE |