İbrahim'ce
gece çekilince üzerimden
yıldızları kayboldu işaret parmağımın sonra ay, sonra güneş.. "Sen kaybolup gidenleri sevmezsin" Senin adınla başlayan cümlelerin süngüsüz girerler kalesine utanır taşları yıkılır dilde besmelenin duvarı yeniden dikerler bayrağını nemrut’un ah dağ içinde dağ yanar İbrahim’ce dağ içinde dağ ağlar ibranice içimde âmâ bir köz içimde bir karınca dere tepe su ulur kendince yıldızları yere iner göğün sen "ol" deyince kimler çalar namını güneşin kimler çalar hırkasını peygamberin gülü kül içinde derbeder göğsümüzde yıkılan bentlerin hepsi külü külistan içinde nice ısrarla içine çekiyor bataklıklar kim icat etti bu kirli sevişi kimin kokusunu alır bu ayetsiz bakışlar hepimizin çıracıl arsız bir yanı var kim yakar bu dölsüz ateşi kim uyandırır yerinden gitgide çoğalan heykeller arasında kusur bizim bu karanlık bu kokuşmuş gövdeler şu kısır hece şu cayır cayır yanan çayır kısa söz; bu yangınlı asır bizim kaç grama kaç dirheme denk gelir ki ruhumuz çünkü biz Adem’in oğluyuz. _boran |
eyvallah kardeşim