SON DÜŞEN YAPRAKSIN
Hayat bu...
Koşuyorsun, koşuyorsun; Sonra anlıyorsun her şeyin boş olduğunu.. Bırakıyorsun ipin ucunu... Ne can dediklerin can olmuş; Ne uğruna can verdiklerin duymuş ruhunun feryadını? Gülüyorsun aynaya bakıp kendine ! Bir ömür geçmiş Tahammül ederken... Kimi zaman kader diyorsun, kimi zaman kendine veriyorsun en ağır cezayı, Yüzleşirken ! Arkana baktığında; Aldığın dersler hep iyi niyetinden vurula, vurula... Ayakta ölmek istiyorsun yinede, yaşasanda kahrola, kahrola... Tek dostun ’HAK’ olduğunu anladığında; Bitiyor kahırda. Ve iyi ki yaşadım diyorsun Acıları... Olmazların yerini alıveriyor, sabır; Dünyanın döndüğünü öğrendiğinde... Türlü türlü insan... Kimine dert kimine imtihan? Görüşün netleşiyor belli bir yaştan sonra... Benim diyorsun sadece beni tek anlayan... Bırakıyorsun her şeyi aldığın yere; Gücenmeden kadere; Yoldu diyerek... Yol du ! Son düşen kupkuru bir yapraksın dalından. Bir duysaydın sesini; Neler anlatıyordu. ... Nigâr Güler. ~Firuze~ |