Dip
Kopardım ipini ben o tespihin
Dağıldı ümidim yoksul sevincim Düğüm tutmuyormuş zaman kopunca Ne yaşlıyım ne çocuğum ne gencim Varsın bensiz aksın hayat denen şey Ben kendi kalbime kazdım inimi Nokta kadar ışık kör eder artık Işığa küs duran şu gözlerimi Duyulmasın sesim ses duymayayım Sağır bir boşlukta sallansın beden Kuşların uçması bile düşmanım Kendimi ruhuma kilitledim ben Açılmasın tek bir bitki yanımda Su içmesin serçe uçmasın martı Hayatı var eden ne varsa şimdi Sermişim üstüne bir siyah örtü Bir arayış ya da bir tazelenme Göz alıcı renkte bu hızlı soluş Bakıp da seyrine dedim ki bu hal Belki bir inziva belki kayboluş Anladım ki bazen düşmeli insan Dibe vurmayınca çıkılmıyomuş Şu gümrah ırmaklar buhar olmadan Yağmur taneleri dökülmüyormuş. Barış Çelimli |