nefes
gece örtünce gözlerini
yildizlara tutunup izlerim kendimi de hep yalnizlik türküsüdür dilime dolanan circir böcekleriyle yarışırcasına... tahta kokulu penceremden yansıyan.. elma yüklenmiş ağaç kadar neşeliyimdir de... gülemem işte... gece..ne sakin ne mağrur.. ılık rüzgar dolaşırken saçlarimda pembe düşler kuruyorum tavan aralarında.. nihayet gün göz kırpıyor gülümsemesiyle.. nefes aliyorum işte.. görebiliyorum yeşilin her tonunu.. duyabiliyorum kuşlarin son bestesini.. alip gidiyor işte şu akan dere silip süpürüyor mutsuzluklarimi.. |