Web Zaman Damgası

ÖĞREN ÇOCUĞUM (6)

Öyle büyüktü ki tutumda, sözde
Hep doğrudan yana durdu çocuğum
Özenle bakınca gören her gözde
Cümle gönüllere girdi çocuğum


Yurdun her yanında emek dökerek
Bedbin yüreklere umut ekerek
Harabe toprağa güller dikerek
Cennete çevirdi yurdu çocuğum


O yokken yıpranan talihi döndü
Muzaffer olmaya özlemi dindi
O’ nunla bir büyük şöhret edindi
Peygamber ocağı ordu çocuğum


En hakiki mürşit ilimdir dedi
Tereddütte evla, bilimdir dedi
Vicdan, irfanı hür, âlimdir dedi
Medeniyet oldu derdi çocuğum


Ülke düşmüş iken sonsuz zillete
Başöğretmen oldu aziz millete
Büyük savaş verdi kara illete
Cehaleti yere serdi çocuğum


Yüce bir tavrı var sığmaz hayale
Asırlar geçse de destandır dile
Toprağında ölen düşmanı bile
Baba şefkatiyle sardı çocuğum (*)


Kime nasip olmuş böyle bir isim
Tutum, davranışı öylesi cesim
Silinmez zihinden çizdiği resim
Bunu yedi düvel gördü çocuğum


Derlerse inanma, inancı çorak
Her kim söylüyorsa imandan ırak
Son nefeste bile selamlayarak
Hak’kın huzuruna vardı çocuğum
Mutlak muradına erdi çocuğum


Mürşit.....:Doğru yolu gösteren
Evla........:Daha iyi, uygun, üstün
Zillet.......:Hor görülme
İllet.........:Hastalık
Cesim.....:Büyük, kocaman, ulu

(*) Gazi MUSTAFA KEMAL ATATÜRK’ün, Kurtuluş Savaşında Türk Topraklarında (Gelibolu'da)
can veren düşman askerlerinin annelerine hitabından




24.05.2018