Web Zaman Damgası

Bana ellerini ver

[ italik ]






bana ellerini ver küçüğüm
gidelim buralardan
veda et şimdi
geriye her ne kaldıysa
vedasız ayrılıklardan
yolumuz uzun
yolumuz kısa
geceyi geçmeliyiz önce
tanrının hüküm sürmediği zamanlardan
coğrafyalardan geçmeliyiz
insansı yaratıkların hükmünde ülkeleri





ben seni çok yaşadım be can
yalnızca sevenler anlar
kendimden çok sevdimse seni
melek yüreğindi içerlediğim
saflığını anlayamadı rüzgarlar
mevsimler kıştı
ben ellerinde ayazı tanıdım
kadersizliğimize
kütüphaneler dolusunca
yokluk yazılmış yalnızca
giderek solan renkleri
mevsimlerin sonbahara dönüşünü
geceler boyu saklındaki zamanları
an an ayrılıkları yazmış yazan
biz buralı değiliz inan
gitmeliyiz buralardan
bana ellerini ver küçüğüm





hiç bir anımız unutmaz bizi
kederli zamanlardan geldik
seninle biz
kaybedenlerdik zamana karşı
çaresizlerdendik eskiyen dünyada
çürüyen,
bahardı yazdı ayrılıklardı
zamandı aslında
biz değildik




kaybetmeyi yazan kaderlerimize
tanrı mıydı neydi o esrarlı güç
ki , yazdı ayrılıkları
yazmamalıydı
yazmamalıydı aslında bunları
isyanım buna küçüğüm
tüm sevdiklerimizden koparılmaya
bunca yoksunlaştırılmışlığa
yalnızlığımıza
isyansa isyandayım ben
bu kadersiz yazgılara
bana ellerini ver küçüğüm




olmamalıydı ayrılıklar
annelerimiz
babalarımız alınmamalıydı ellerimizden
ablalarımız da
bu bir tanrısal bir görseli yazmaksaydı eğer
olmadı işte
bu senaryo tutmadı
tutmazdı
neden verdiğini neden aldığını anlatamıyorsan
anlamsızdır hepsi
insana anlatamazsın asıl derdini
" zevk miydi aldığın " diye sorarlar
tanrısallık da kurtaramaz seni




bir noktadan sonra mantıkdır işleyen
bana neden verdin
niye aldın ! deme hakkım vardır
bu durumda sen tanrıysan eğer
nedir bunca haksızlıklar !
deme hakkım vardır




şimdi son sözlere gelirken
vermeli sevdiklerimizi
ve
bırakmalı bizimle hesaplaşmayı
başka işlere bakmalıydı gücü elinde tutan
kader idi
yazgı idi filan gibi gerekçelere sığınmadan
suçunu itiraf etmeliydi
özür dilemeli
ve düzeltmeliydi hatalarını




kim kime neyi anltıyor bilinmez
ama görüyorsun küçüğüm
yaşamak zor bir bilmece gibi
sen, bırak bütün bu çetrefilli işleri
yüzü kızarsın artık yazan çizenin
bu işlerin yönetmenlerinin
utanma arlanma gibi bir derdi
duyguları olmadığına
eminm aslında da
yalvarıp yakarsa da
bu beyinsiz mahlukat
vakti zamanı çoktan geçti aslında




bana ver ellerini küçüğüm
biz seninle
günahların hiç olmadığı bir mevsime
gidelim
tanrısal kavramların olmadığı
bir yerde yaşayalım sevgimizi
eksik olsun hepsi
tanrısal yazılmışlıkların
kazaların
yaşamın rezaletleri eksik olsun




bu yoksunlaştırılmış
açık yaralarla
neyi umuyorsa ilaç niyetine
kim ne yazdıysa ve yazmışsa
defterimize
şimdi ya da sonra
önce aynaya bakmalı
ve dua etmeli
kadersiz yazgılara
bu denli düşkülüğüne

şimdi her neredeysen
duyabiliyorsan sesimi
gülümse o mevsimde
ve bir şiir daha yaz kendine

bana ellerini ver küçüğüm ...













Mert yiğitvan
22 nisan 2017 cumartesi anneleri günü




[ /italik ]